Weer terug op ons toekomstige stekkie

Wat kan wachten lang duren als je een grote wens wilt realiseren.

Donderdag 14 juni 2012 om ongeveer 16.00 uur was het dan zover. We waren vertrokken met een overvolle camper voor ruim 3 weken.
Ergens in Duitsland overnacht op een parkeerplaats. De volgende dag om half 12 in de nacht kwamen we aan.
Omdat we wisten dat  het gras en onkruid ongeveer een meter hoog zou staan hebben we de camper voor onze oprit geparkeerd en zijn na een lekker meegebracht wijntje gaan slapen.

De volgende morgen bij onze sleutelbeheerder onze bosmaaier gehaald en een weg gebaand om een plekje voor de camper met zitje voor ons vrij te maken.

Nadat we dit voor elkaar hadden konden we met eigen ogen de resultaten van het gerenoveerde dak aanschouwen.

Ons paleis in wording.

Het ziet er met de glimmende dakgoten en regenpijpen al een stuk minder als bouwval uit.
Er bleek toch nog een dromedaris onder nok aan het einde te zitten. De aannemer heeft toe gezegd een oplossing te gaan zoeken. We hopen dat het daarna geen kameel zal worden.

Een plaatje vergeleken bij wat het was.

Rond 11.00 uur zou Con en Andrea met de aannemer ons komen bezoeken om een voorlopige planning voor de verbouwing te maken.

Dit gaat onze badkamer met wc worden.
Trap verwijderen en uitgraven om een nieuwe vloer te maken.

 Dit wordt de binnentoegang tot onze kelder. Het is bijna niet voor te stellen.

We zijn we ongeveer 2 dagen bezig geweest om alle obstakels weg te maaien. Terwijl we dat vorig jaar ook al hadden gedaan. Dit zou ons niet nog eens overkomen en het moest anders.
Nadat het terrein een beetje opgeruimd was konden we ons op het werk in het huis gaan richten.
Met de aannemer hadden wij afgesproken dat wij het strippen van de boerderij zelf zouden uitvoeren. Alle elektrische leidingen hadden we bij ons laatste bezoek al grotendeels verwijderd. Nu kwam het voornamelijk neer op het verwijderen van het stucwerk en de nog aanwezige houten vloeren en de daaronder nog resterende balken.

Terwijl Rob aan het maaien was bleek Antoinette alvast begonnen te zijn met het afbikken van het stucwerk met de hand. De onderkant viel er bijna af door er naar te kijken en dat schoot dus lekker op, maar daarna begon het zwaardere werk. Rob kwam op het idee om de hamerboormachine eens bij te pakken en het resultaat mocht er zijn. In een mum van tijd was een hele muur kaal. Rob nam nu het hakwerk voor zijn rekening terwijl Antoinette het afgebikte puin in de kruiwagen schepte. Om de boormachine wat af te laten koelen kruïde Rob het puin het huis uit. Helaas voor de machine en voor ons bleek de afkoelingsperiode uit eindelijk te kort en na een brandluchtje geroken te hebben was er geen beweging meer in te krijgen. Een tegenvaller van het hoogste niveau. We hadden nog een paar weken voor de boeg en lieten het daar dan ook niet bij zitten.  Zonder machine was het verwijderen van de stuclaag geen doen.

Bij de Pratiker geprobeerd te huren, maar wat daar aangeboden werd was misschien wel heel goed om betonvloeren te slopen, maar niet om het stucwerk van de muur te verwijderen.

Gelukkig hadden we een Dongel in Hongarije gekocht en konden we op het internet zoeken naar een Metabo verkoopadres. Dit was relatief snel gevonden en de volgende dag wij naar Pécs met de hulp van onze Tomtom dachten wij. Het apparaat kende het adres niet. Dan maar op ons eigen inzicht vertrokken en met succes kwamen we een paar uur later een heleboel forinten lichter en een nieuwe machine rijker terug. Deze is beveiligd tegen oververhitting en dat kwam ons bij een buitentemperatuur van 35-37 graden in combinatie met de belasting van het apparaat wel zo goed van pas.
Zodra de zon in de vroege avond schaduwrijke plekken op ons verworven landgoed veroorzaakte, staakte het hakwerk en ging Rob met de bosmaaier aan de slag om het verwilderde landschap enigszins op te schonen.

De lavatera eenzaam in het midden. Het resultaat mocht er uiteindelijk wel zijn. In het midden achteraan op de foto tussen de bomen is het einde van ons half hectare grote landgoed zichtbaar.









Zo ook de als maar groeiende puinhoop bij de schuur van onze buurvrouw Franceszká.

Omdat wij in 2011 ook al een groot deel van ons toekomstige privé parkje hadden kaal gemaakt wilde wij voorkomen dat ons dat bij een volgend bezoek  nog eens zou overkomen. Het gaf zo'n gevoel van "We kunnen weer helemaal opnieuw beginnen" en daar hadden we geen zin in.
Met de hulp van Con en Andrea hebben we de zoon van onze overburen, voor een vergoeding, bereid gevonden om, na ons vertrek 2 maal per maand het maaiwerk voor zijn rekening te nemen.

Voor het werken in de bouw hadden we beiden een paar stevige nieuwe schoenen aangeschaft met stalen neuzen voor het fijnere werk.
Die Antoinette maar al te graag toonde.

Na ruim 3 weken hadden we een redelijk overzichtelijk landgoed en 2 grote kamers kaal gehakt enkele doorgangen open gemaakt voor de herindeling van de boerderij waarin we zoveel mogelijk authentieke elementen wilde bewaren. De zware houten balken en de panelen in en bij de deuren zijn goed zichtbaar.

Inmiddels hadden wij bezoek gehad van de aannemer met een paar installateurs voor de elektra en de riolering met cv. Hiervan hebben wij een voorlopige offerte gekregen van de te verwachte kosten.
Ook kregen wij bezoek van een timmerman die de paneeldeuren en ramen met glasroede zou gaan herstellen of vervangen. Wat ons hier aan kosten boven het hoofd hangt weten we nog niet, maar we hebben goede verwachtingen.
Voorlopig is en blijft het nog een onbewoonbare boerderij.

Nu zijn we helaas weer terug en roepen de dagelijkse verplichting weer om onze inzet.
Gelukkig hebben we in september nog een mogelijkheid om ons in ons toekomstige stekkie uit te leven en de overige ruimtes te ontdoen van stucwerk.
De aannemer gaat er een winterklus van maken en zal dus pas na ons 2e vertrek met zijn deel van de verbouwing gaan beginnen.